Oto piosenka, ktora prześladuje mnie od ponad roku. Zaatakowała bez ostrzeżenia, gdy pewnego dnia wpadłem na nią na YouTube. Nie jest ani ciekawa, ani chwytliwa, i w ogole co tu dużo gadać – prosta jak tory do Połczyna. A jednak czesto odzywa mi się w głowie i to w najbardziej nieprawdopodobnych sytuacjach. Jest niczym śpiewający ją komandosi – pojawia się z powietrza (czyli z niczego) i dopada z nienacka (a przecież Znienacko bronił się jak Umiał, a Umiał też był nie lada zawodnikiem). I pewnie przez to, że wojsk powietrzno-desantowych Rosja ma więcej niż cała reszta świata razem wzięta, tak ciężko mi o niej zapomnieć (i o piosence, i o Rosji 😉
Całe szczęście, że nikt nie reaktywuje festiwalu w Kolobrzegu, bo w sumie mam niedaleko, a właśnie sobie uzmysłowiłem, że głównym dzwonkiem w moim telefonie jest Gdy Polska da nam rozkaz. Strach pomyśleć co by było, gdybym miał styczność z większą ilościa takiej muzyki. Też ciekawe, bo nie mam i nigdy nie miałem żadnych paramilitarnych zapędów.
