Zapora wodna na rzece Bóbr. Świetna okolica.

Mała porcja fotek, które gdzieś tam wygrzebałem. Zaćmienie księżyca autentyczne…

Legendy Ziem Obcych

Jestem osobą zamieszkującą tzw. „ziemie wyzyskane”, czyli tereny pomorza zachodniego. Tereny odebrane Niemcom przez Stalina i podarowane nam w zamian za kresy. Na marginesie, w skali makro nieźle na tym wyszliśmy skoro, jak niedawno przeczytałem na histmag-u, po wojnie średniostatystyczny polak był bogatszy niż przed jej wybuchem. Ale nie o tym teraz chciałem…

Mniej więcej od końca lat 90-tych, obserwuję w swoim poniemieckim miasteczku zwiększone zainteresowanie współmieszkańców przedwojennym dziejami tych terenów. Ma to swój fizyczny wymiar. A to odnowienie poniemieckiego pamiątkowego pomnika (a na cmentarzu grobowca) Carla Sprengla, a to tablica informacyjna przy klasztorze w Święciechowie, a to rzeźba jakiegoś niemieckiego pastora przy cmentarzu komunalnym itd. Na początku, jako ogólnie pasjonata historii, nawet mnie to cieszyło. Ale wkrótce z konsternacją dostrzegłem, że obecni mieszkańcy mego miasta zaczęli się z tą, przecież obiektywnie obcą im historią, identyfikować. Dziwne, bo przecież jesteśmy na tych terenach najeźdźcami. Oczywiście, wcześniej żyły tu plemiona słowiańskie, ale przed nimi przecież jakieś inne, i jeszcze wcześniej jeszcze inne itp. Cytując klasyka: „To są normalne dzieje”. Jednakże cywilizację w uprawianej przez nas obecnie formie, wprowadzili tutaj przecież Niemcy, a Polacy napłynęli tu stosunkowo niedawno – za radzieckimi czołgami. Skąd więc ta tendencja do podczepiania się pod obce osiągnięcia i dokonania? Ludzi interesuje kim był ten, czy tamten nieżyjący od 200 lat Niemiec, a nie są ciekawi jak się nazywał pierwszy polski osadnik, który w ’45 postawił na tej ziemi stopę. A można śmiało założyć, że była to ciekawa postać z ciekawą historią – takie były czasy, że wszyscy mieli ciekawe życie. No cóż, widocznie potrzebujemy do życia wiekowych legend i mitów – choćby obcych.

Kilkanaście lat temu przeczytałem w lokalnej gazecie o uroczystości w szkole w Starogardzie, na którą zaproszono jakiegoś tam potomka rodu Borków. Ilustrująca artykuł fotografia przedstawiała gościa, siedzącego na krzesełku frontem do ruin rodowego pałacu. I do dziś męczy mnie ciekawość, o czym ten człowiek sobie wtedy myślał… Pojawił się na ziemi, która od wieków należały do jego rodziny, a ledwie kilkadziesiąt lat temu została zajęta przez Hunów ze wschodu. Owi Hunowie posadzili go teraz pośród ruin starych, rodowych dóbr i usiłują zabawić krotofilami. Nie bez znaczenia jest fakt, że majątek ten popadł w ruinę właśnie w wyniku „opiekowania się” nim przez owych barbarzyńców. Mi na jego miejscu byłoby bardzo przykro, a wyjechałbym stąd z wielką zadrą w sercu.